Toen ik klèèn waar, ha-t’r vòlges meen nog nooit iemand van verkaansie geheûrd. Jao, meej de Wollukse of de Ketsheuvelse kermis ginge we daor wel ies ’n pòr ùùrkes nòrtoe. Dan mochte we ’ne keêr in d’n draaimeule, kreege we ’ne lekstok en dan moese we wir vlug nòr hèùs op aon, want oons ooma mocht dè nie te weete koome.

Oons oma verraste oons ’s zoomers wel aaltèèd meej iets spesjaols. We ginge dan aaltèèd meej de heêl femilie nòr de Roestelberg. Oons ooma zeej op ’ne keêr: “Ik heb strak iets heêl lekkers vur jullie.” Wij waare netuurlijk nie mir te haauwe meej z’n alle. Eên van de taantes ging meej ’n aauw fiets vurèùt meej de proviand, aauw deekes en ’n pòr flesse ranja. En toen we dur ’t Huukske waare, kon ooma ’t gehèèm nie langer vur oons verbùrge haauwe, omdè we mer bleeve zeuren en zaonike. “Nou, vurèùt dan mer,” zeej ze. “Jullie krèège strak tuuse de middag lekkere senwisjes!” Wij wiese toen echt nog nie wè senwisjes waare.

Toen we bij de Roestelberg waare, wouwe we gelèèk òn ’t middageete beginnen. We zouwe tòch die senswisjes zèèn die we van oons ooma zouwe krèège? Nou, ik kan jullie wel vertelle dè wij tòch wel teleurgesteld waare toen we schèùn durgesneeje botterhamme kreege meej ’n gebakke aai. We hebben ’t in de femilie nog aaltèèd oover de senwisjes van oons ooma.

Toen we van de zoomer dur dieje vergimmese coroonatèèd nie van hèùs konne en verkaansies af han moete zegge, heb ik vur meenen dóén veul gefietst en geloôpe. En toen heb ik wir ies beseft hoe moôi dè wij hier wônne. Of ge nou de bossen in gaot of nòr de Klaai fietst of oover ’t Halvezoolepad rijt – ooveral ùtbundige berme meej kôlzaod, laoter de klaproôzen en de kierewietjes. Ik heb ’r echt van genoote!