Toen ik vroeger wir ies op de fiets wier gezet meej tweej maande òn swirskaante om ’t vleês en de speklappe bij de klaante te brenge, mòkten ik somwèèle ok wel ies wè speciaols meej.

Zoo ston ik ies bij d’n doomenie van ’t geriffermeerd kerkske, want daor hai ik net hamlappe gebròcht (want die aate gin speklappe), toen ’r ineêns ’ne meens òn meen vroeg: ‘Juffrouwke, waor wônt hier erges Emmers, de fietsemaoker?’
Ik schrok ’n bietje, want nog noôit van z’n lèève ha-t’r iemand ‘juffrouwke’ teege meen gezeed. Mer afijn, ik zeej teege dieje meens: ‘Hier wônt wel ’ne fietsemaoker, mer die hiet De Knippel.’
‘Nee,’ zeej hij, ‘die hiet Emmers.’
En ik wir: ‘Kom mer meej, want ik mot ’r tòch nòrtoe. En kek ies, meneêr, hier heb ik ’t brifke meej de bestelling. En wè staot ’r op? Toon de Knippel! Kek mer wè-t’r op staot: speklappe, vet geroôkt spek, zult en balkenbraai.’

Nou, wij meej z’n baaie nòr ’t hùske van Bertas en Toone. ’t Was zo’n heêl klèèn hùske meej ’n riéte kap, en ge stapte daor zoowè gelèèk in de keuke, za’k mer zegge. Berta was daor aaltèèd òn ’t scharrele. Ze hai zat te doén.

En ikke gelèèk toen we binnekwaame: ‘Juffrouw Knippel, dieje meneêr zeej dè jullie Emmers hiete.’
Ze laachte ies ’n bietje en toen zee-se: ‘Jao, Henny, gij zeej aaltèèd zo netjes ‘dag juffrouw Knippel’. We hebben ’t ’r mer bij gelaote.’

Berta kwaam ùt Drente en die pròtte nog ’n bietje Drents. Wè heb ik tòch moôi herinneringe òn die meense. Berta zou nou nog gin probleeme hebbe meej ’t thèùsblèève, want ik denk dè ze aaltèèd thèùs was en noôit d’n dam af kwaam.

Tot de vòlgende keêr!
Slaachtersdòchter Henny op d’n brommer